W tym roku zdiagnozowano u mnie ADHD. ADHD jest neuroatypowością, które charakteryzuje się trudnościami w koncentracji uwagi, impulsywnością oraz dużą aktywnością ruchową. W Polsce, kojarzy się głównie z nadpobudliwymi chłopcami (a dotyczy w takim samym stopniu kobiet jak i mężczyzn), a diagonozuje się ją wśród dorosłych (niestety) od niedawna - stąd ten wpis. Od zawsze byłem niecierpliwy i głośny. Wszystko robiłem szybko: jadłem, chodziłem, myślałem. Muszę mieć zawsze jakiś przedmiot w ręce. Potrafię gadać godzinami. Ciężko mi się skupić, jeżeli jednak coś mnie zainteresuję świata poza tym nie widzę. Kiedy odpalicie jakikolwiek wywiad ze mną w TV, Youtube czy podcast, zauważycie jak bardzo wymachuje rękoma, jak szybko i czasami nieskładnie mówię (za dużo informacji mam w głowie, których nie jestem w stanie fizycznie przekazać). Moja impulsywność potrafi zirytować (nawet mnie). Często zapominam rzeczy, a żeby się nie spóźnić (to się nazywa: maskowanie) przychodzę czasami 30 minut wcześniej (mam problemy z czasem, musze mieć zawsze zegarek bo tracę poczucie czasu niekiedy). Warto jednak dostrzec drugą stronę tego medalu, otóż doskonale odnajduję się w swojej pracy. Osoby z ADHD mają problem z receptorami dopaminy, potrzebują cały czas się rozpraszać by dostarczać tę dopaminę do swojego mózgu. I tu przychodzą social media oraz komunikacja, w których tak dobrze się odnajduję, nie ma u mnie czegoś takiego jak przebodźcowanie. Mój mózg to kocha. Dzięki moim zdolnościom hiperfokusu, potrafię działać nad tematem (jeżeli mnie oczywiście zainteresuję, a nagroda nie jest daleko) dniami i nocami. Mam miliard pomysłów w ciągu dnia, niekiedy naprawdę kreatywnych, których rzucam jak z rękawa (tylko niech ktoś inny je robi, bo ja chce już robić coś innego :)), dlatego osoby z ADHD doskonale odnajdują się w branżach kreatywnych. Jestem osobą czułą i empatyczną, bardzo emocjonalną (co uważam za plus w dzisiejszym świecie). Dlaczego o tym piszę? Bo badania wskazują, że jest nas ponad 5% w całym społeczeństwie. Dużo. Dlatego jeżeli ktoś coś przeczuwa, to warto się zdiagnozować. Diagnoza daje zrozumienie, a to, daje wolność. W końcu rozumiesz, dlaczego postępujesz jak postępujesz. W końcu rozumiesz, że jesteś nieco inni niż wszyscy (ale nie gorszy, jak często sobie ludzie z ADHD wmawiają). W końcu rozumiesz, że to co uważałeś za wadę, uczysz się teraz wykorzystać jako zaletę (psychoedukacja). W końcu rozumiesz, że jeżeli masz problem z uwagą, to jest specjalna farmakologia, która pozwala ci się skupić i dokończyć zadanie. W końcu rozumiesz i zaczynasz to oswajać. Twoje życie staje się łatwiejsze. Twoi znajomi, partnerka zaczynają rozumieć dlaczego czasami postępujesz jak postępujesz i nie mają ci tego za złe, kończą się kłótnie. Twoja praca przyśpiesza (kreatywność zostaje wyzwolona, zadania oddelegowane). Stajesz się szczęśliwszym człowiekiem. A chyba - o to chodzi w życiu, prawda? Dbajmy o siebie.